Woorden schieten te kort..

De herinneringen aan Eindhoven zijn altijd leuk, twee seizoenen geleden eindigde een zeer beladen wedstrijd in 3-1 voor de mannen met de lelijkste shirts uit de overgangsklasse. Destijds verlieten wij het complex met de gelukwensen van heel Eindhoven in de 1e klasse, dat aan het einde van het seizoen bleek dat juist zij een niveau lager konden gaan spelen maakte “het handhavingsbiertje” destijds nog lekkerder.

In de sport kunnen dit soort sentimenten dan het verschil maken. Bovendien hebben de supporters aldaar weinig met de Brabantse gastvrijheid, gezellig wordt het alleen als we een punt pakken. Het feestje moeten we zelf maken.

In de eerste tien minuten gebeurde al heel veel en toch ook weer niet. Met name in de eerste tien minuten blonk Paul uit in het maken van pirouettes die op dit waterveld er uit zagen als een waar waterballet. In Annis had hij een partner gevonden en bij het zien van de bewegingen van beide spelers moet menigeen gedacht hebben dat dit duo een kanshebber is voor een gouden medaille bij het synchroonzwemmen in Londen 2012.

In die eerste tien minuten werd verder ook duidelijk dat onze tegenstander niet echt gediend was van de dartelende, sierlijke en frivole acties. Deze werden dan ook meestal bruut afgebroken en eindigden dan in slechts een vrije slag. Dat dit soort overtredingen bij briefings gezien worden als “breakdownplay” waren beide heren in het geel blijkbaar vergeten. In deze eerste tien minuten viel ook op dat er in de achterhoede nog nooit zoveel gepusht is (zou het eindelijk gaan gebeuren?) en nog belangrijker dat het geschetste spel van de tegenstander goed was geanalyseerd in de voorbespreking.

Maar net na die tien minuten stapte een HBS-verdediger iets te enthousiast naar een GroenPaarse aanvaller die via de “linkerachterlijn” de cirkel in kwam. Een strafcorner. De laatste maanden werden bijna alle corners onschadelijk gemaakt door het verdedigende HBS-vijftal onder aanvoering van HBS-keeper Dalhuisen. Een net niet vroeg genoeg gestarte eerste uitloper zaaide twijfel bij de aangeslagen (letterlijk) strafcorner, deze 1-0 liet de HBS-cornerverdediging dan ook weer
aangeslagen achter. Toen enkele minuten later bij een bijna identieke corner de thuisploeg 2-0 scoorde was niet alleen de cornerverdedigend aangeslagen maar bij het gehele team was dit vialichaamstaal duidelijk te zien.

Dan ga je naar het Brabantse land waar een gemotiveerde tegenstander ons zou opwachten en dan sta je na 20 minuten 2-0 achter, dan weet je dat er in 50 minuten nog veel kan gaan gebeuren maar dat we van ver moeten komen. Want zoals ze zingen duren de Brabantse nachten en dagen daar lang. Juist in deze periode lieten wij goed spel zien en toonden we aan de meegereisde supporters (SUPER DAT JULLIE MEEKOMEN NAAR EINDHOVEN!) dat we dit seizoen echt gegroeid zijn. Waar voorgaande jaren de score was opgelopen hielden we het verder droog en lieten we zien dat we nog niet verslagen waren. Ondanks wat kansen lukte het ons niet om te scoren. Omdat ook de tegenstander niet scoorde bood ons dat perspectief op het door de Amerikaanse president gepredikte “Change”. De woorden “Yes, we can” tijdens de bespreking in de rust waren dan ook voor een ieder duidelijk. Toch werd deze verandering niet echt zichtbaar in de eerste tien minuten na rust.

Feit blijft dat het geniaal is om te besluiten om dan maar de bal met een lob over de keeper te schieten. Deze goal was dan, om in voetbaltermen te blijven, een kruising tussen de timing van Romario en de genialiteit van Bergkamp. Al zullen veel supporters van de HCE deze laatste naam willen ruilen voor de in hun ogen nog briljantere Luc Nilis.

De 2-1 stand brak de wedstrijd weer open. Beide teams waren weer wakker en het publiek leek hoe dan ook de winnaar te worden. Althans het publiek dat was gekomen voor mooi hockey. Helaas was dat op het steeds donker wordende sfeerloze complex erg schaars en zeker niet gekleed in het paars of groen. Toen onze oudste man een duel in hun 23metergebied van hun oudste man verloor gingen beide teams er vol voor. De blessure van hun oudste man zag er erg uit, maar na de wedstrijd
verzekerde hij ons toch van een comeback, sterkte daarbij. Het doorspelen van stamoudste Tabe werd niet gewaardeerd door de keeper van de HCE. In het opstootje dat volgde hielden de teams het netjes.

Toen beide teams bij elkaar stonden en de rust leek weder gekeerd in het vredige Eindhoven vond de nummer 10 van paarsgroen het genoeg. In zijn speech aan zijn eigen team brulde hij over het veld dat hij het genoeg vond met “de aan een ziekte lijdende en op mannen vallende spelers uit Bloemendaal” (deze quote is niet letterlijk geciteerd). Omdat dit over het gehele complex te horen was moest de scheidsrechter wel ingrijpen. Een man die deze teksten zo uitkraamt moet wel erg
gefrustreerd zijn, reden genoeg om hem even op de bank uit te laten koken, zou je zeggen. De scheidsrechter zorgde voor een normvervaging waar Jan-Peter Balkenende schande van zou spreken en gaf slechts een groene kaart. Wij verwachten overigens nog dat het COC als belangenbehartiger van de homofiele medemens hier aan zowel de #10 van Eindhoven als de scheidsrechter een brief over zal sturen.

Blijkbaar motiveerde dit voorval menig HBS-speler want uit een corner die even later volgde pushte Vincent de 2-2 binnen. “De speler die normaal gesproken meer teamgenoten raakt dan goals maakt” pushte dit keer met zijn ogen dicht de bal precies tussen keeper en lijnstop. De vreugde kreten van de HBS-spelers waren luid en duidelijk te horen, dit kwam vooral omdat de groenpaarse supporters iets stiller werden. Toen enkele minuten later (we leven nu ongeveer 10 minuten voor tijd) Sake zijn reputatie als spits versterkte en vanuit een kleine ruimte de keeper passeerde met een schot in de korte hoek was de 2-3 score een extra reden om te juichen voor HBS.

Op dat moment denk je terug aan de woorden van cabaretier Theo Maassen die als antwoord op de vraag “Wat is het mooiste dat er uit Amsterdam komt” zegt “de trein naar Eindhoven”. Deze woorden gelden op dit moment in omgekeerde richting voor de HBS-spelers, enige toevoeging hierop is het zinsdeel “met drie punten”.

Dan moet je nog 10 minuten spelen. Heel Eindhoven weet dat er in 10 minuten erg veel kan gebeuren. In 10 minuten kun je degraderen of handhaven, winnen en verliezen en zo bewees later de derde helft verschillende alcoholische versnaperingen nuttigen. Het venijn van deze tien minuten zat in de laatste drie. HBS had moeite met de wekelijks veranderende interpretatie van de 5-meterregel, dit zorgde eerder al voor kaarten voor het synchroonzwemduo en nu koste dit HBS een corner. Balletje stoppen, wegwerken en winnen. Dat had het moeten zijn. Uit een tip scoorde een niet gedekte HCE-speler de 3-3.

De dorpsgek die op zondag achter het goal mag staan zodat er op het complex iets te beleven is was aan het juichen alsof zojuist oerbrabander Ibrahim Affelay de winnende goal maakte in de finale van het WK voetbal in Zuid-Afrika. Zijn zondag was weer een succes en het schelden op spelers van de tegenpartij was weer eens heel anders dan het schelden op zijn eigen vrouw. Wij gunnen zijn vrouw deze uren van relatieve rust.

Op zondag 7 maart in het nu al nog mooiere 2010 zullen wij thuis te zien zijn tegen het Union uit Duitsland. Alle supporters zijn bij deze alvast uitgenodigd. Voor hen die daar niet op kunnen wachten biedt de zaal uitkomst. Een deel van de selectie zal in de zaal gaan acteren en ook daar kan elke vorm van support worden gebruikt. Het schema staat hieronder.

Dinsdag 22 december een oefentoernooi in de Extranhal in Haarlem met onder andere Bloemendaal en Amsterdam.

3 januari, Van Hogendorphal in Amsterdam
11.05 HBS – Xenios
13.05 HBS – AMVJ

10 januari, Beijneshal in Haarlem (bij het station)
10.15 HBS – VVV
13.00 AMVJ – HBS

17 januari, De Pijp in Amsterdam
11.10 VVV – HBS
13.00 Xenios – HBS

Aan een ieder, dank voor de steun in 2009 en hopelijk tot in 2010 op het veld of in de zaal.
#2

Reacties

Reageer op het nieuws