Op de fiets naar De Aanloop in Amstelveen.  Het was koud en kil – niet alleen op de fiets maar ook langs de lijn en ook in het veld.
VVV vocht voor haar laatste kans om niet te degraderen en HBS deed haar best om niet van de laatste op de ranglijst te verliezen.

Het zijn van die wedstrijden waarbij de degradant 2 stappen meer doet om te overleven en de tegenpartij die stappen net niet doet omdat er toch niks meer op het spel staat.
Dat maakt zo’n wedstrijd  kil maar vooral koud.

Na 5 minuten scoorde de thuisclub al 1-0 uit een strafcorner en daarna bleef het
Bloemendaalse gezelschap achter de feiten aanhollen.

Het werd voor de rust nog wel 1-1 maar daar was ook alles mee gezegd. Na de thee ging de thuisclub furieus van start. HBS begreep de les – verdedigde prima maar mist in de voorhoede een echte killer om de wedstrijd te beslissen.

En dat deed VVV wel. Niet koud maar koelbloedig en weer uit een strafcorner. VVV vecht volgende week voor haar laatste kans  in Castricum en HBS pikte aan bij de nrs 15 en 16 van de competitie.

IK kon op de terugweg nog net aanpikken bij de Giro zodat ik gelukkig niet al te laat thuis was (wat een coole ervaring trouwens) en bedacht heel kil: Dames laat volgende week nog eens zien dat je OVER je tegenstander de BAAS bent.

En dat tegen Overboss.